o rasie

Jeśli chcesz mieć:

  • ŚWIĘTY SPOKÓJ
  • LŚNIĄCY DOM
  • PIĘKNY OGRÓD
  • CZYSTE UBRANIA
  • PEŁNY PORTFEL

Mastif nie jest psem dla Ciebie!!!

 

Jeżeli potrafisz:

  • ODDAĆ SERCE PSU
  • POŚWIĘCIĆ MU CZAS I UWAGĘ
  • ZREZYGNOWAĆ Z POGLĄDU ŻE MIEJSCEM PSA JEST ŁAŃCUCH LUB KOJEC

a potrzebujesz:

  • PRZYJACIELA NA DOBRE I ZŁE

Tybetan jest idealnym wyborem!!!

 

Mastify tybetańskie (Do –  khyi) to bardzo majestatyczne psy. Swą budową budzą podziw i respekt.Są niezwykle inteligentne a zarazem uparte, posiadają wybiórczy słuch, tzn. słyszą to co w danej chwili chcą usłyszeć (najczęściej odgłos otwieranych drzwi lodówki).To indywidualności, które jedynie konsekwencją, cierpliwością, a przede wszystkim miłością będziemy w stanie wychować na cudowne rodzinne psy.Nie możemy zapominać, że jest to rasa z bardzo rozwiniętym instynktem terytorialnym, co sprawia, że psy nieufne wobec obcych i nie zawahają się okazać swą siłę w momencie pojawienia się zagrożenia, dlatego też powinny przebywać na dobrze zabezpieczonym terenie.Skoro mowa o terenie, to posiadając mastifa możemy zapomnieć o okazałych i zadbanych rabatkach i angielskim trawniku. Do – khyi to ogrodnicy nastawieni na kopanie i obgryzanie . Z doświadczenia wiemy, że „płotki” okalające nasze krzewy i kwiaty powinny mieć min. 140 cm wysokości.Ale pomimo wszystko warto , wszystko rekompensuje miłość jaką nas obdarzą przez całe nasze wspólne życie.

POCHODZENIE: Tybet.

PATRONAT: FCI.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA:
24.03.2004.

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa i stróżujący.

KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Mastyf tybetański (Do Khyi) to prastara rasa psów, pilnujących stad w Himalajach i stróżujących w tybetańskich klasztorach. Od starożytności narosło o niej wiele mitów. Od Arystotelesa (384-322 p.n.e.) po słynne dzieło Marco Polo, który udał się do Azji w roku 1271 wzmianki o tej rasie podkreślają jej siłę, tak fizyczną jak i charakteru, oraz imponujący wygląd. Nawet szczekanie tybetańskich mastyfów opisywano jako jedyne w swoim rodzaju i swoiste dla tej rasy. Dawni europejscy kynolodzy, jak Martin, Youatt, Megnin, Beckmann, Siber, Strobel i Bylandt starali się zebrać jak najwięcej wiadomości o tych psach i zafascynowani były jej pochodzeniem i znaczeniem w kulturze Tybetu; niektórzy z nich uważali wręcz, że są one przodkami wszystkich molosów i psów górskich. Jednym z pierwszych mastyfów tybetańskich, jakie poznał świat zachodni, był pies, przysłany w darze dla Królowej Wiktorii przez Wicekróla Indii, Lorda Hardinge, w 1847 roku. W latach osiemdziesiątych XIX wieku Edward VIII, wówczas Książę Walii, przywiózł do Anglii kolejne dwa psy. Pierwszy miot mastyfów tybetańskich urodził się w 1898 roku w ZOO w Berlinie.

WRAŻENIE OGÓLNE: Pies masywny, ciężki, proporcjonalnie zbudowany, o mocnym kośćcu. Imponujący, o solidnym, poważnym wyrazie. Łączy majestatyczną siłę, krzepę i wytrzymałość, przystosowany jest do pracy w różnych warunkach klimatycznych. Długo dojrzewa; suki osiągają ją w pełni w wieku 2- lat, a psy nie wcześniej, jak w 4 roku życia.

WAŻNE PROPORCJE :

  • Długość czaszki od stopu do guza potylicznego równa długości kufy, ale kufa może być też trochę krótsza.
  • Długość tułowia nieco większa od wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT: Pies niezależny, z natury obrońca, wzbudzający respekt. Niezawodny stróż terenu i obrońca rodziny.

GŁOWA: Mocna, ciężka, szeroka. U dorosłych osobników od oka do kąta pyska może rozciągać się fałda skóry.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Duża, bardzo lekko zaokrąglona, z wyraźnym guzem potylicznym.
Stop: Wyraźny.

TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży, jak najciemniejszy przy danym umaszczeniu, o dobrze rozwartych nozdrzach.
Kufa: Dobrej szerokości, dobrze wypełniona i głęboka, tępo zakończona.
Wargi: Dobrze wykształcone, zakrywające żuchwę.
Uzębienie: Szczęki mocne, kompletny zgryz nożycowy: siekacze szczęki ściśle zachodzą przed siekacze żuchwy. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Zęby równomiernie rozmieszczone.
Oczy: Średniej wielkości, w różnych odcieniach brązu odpowiednio do umaszczenia, im ciemniejsze, tym lepiej. Szeroko rozstawione, owalne, lekko skośne. Powieki dobrze przylegające. Wyraz pełen godności.

Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, wiszące, osadzone pomiędzy krawędzią czaszki a okiem, skierowane do przodu, szczególnie, gdy pies jest pobudzony, i przylegające do policzków. Pokryte miękkim, krótkim włosem.

SZYJA: Mocna, dobrze umięśniona, łukowato wysklepiona. Podgardle niewielkie. Gęsta, okazała kryza, zwłaszcza u samców.
TUŁÓW: Mocny.
Grzbiet: Prosty, umięśniony.
Zad: Szeroki, raczej poziomy.
Klatka piersiowa: Raczej głęboka, średniej szerokości, o dobrze wysklepionych żebrach, kształtu sercowatego. Spodnia krawędź mostka sięga poniżej łokcia.

OGON: Średniej długości, osadzony wysoko w jednej linii z grzbietem, w ruchu i przy pobudzeniu noszony wysoko, luźno zawinięty nad grzbietem , dobrze owłosiony.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste, dobrze kątowanie i porośnięte
obfitą sierścią.
Łopatka: Skośna, dobrze umięśniona.
Łokcie: Nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Podramię: Proste, o mocnym kośćcu.
Śródręcze: Mocne, lekko nachylone.
KOŃCZYNY TYLNE: Mocne, dobrze umięśnione i kątowanie.
Oglądane z tyłu – równoległe.
Udo: Dość długie, mocne, dobrze umięśnione, ale nie przeładowane mięśniami.
Kolano: Dobrze kątowane.
Staw skokowy: Mocny, niski. Wilcze pazury mogą być pozostawione.
ŁAPY: Dość duże, mocne, okrągłe i zwarte, palce dobrze wysklepione, obfity włos między palcami.

CHÓD: Ruch zdecydowany, a przy tym lekki i elastyczny, z dobrym wykrokiem i silnym napędem kończyn tylnych. Przy większej prędkości z tendencją do zbieżności. Stęp pełen godności. Mastyf tybetański sprawnie i wydajnie porusza się w każdym terenie.
SZATA
SIERŚĆ: Twarda, gęsta, struktura ważniejsza od obfitości. Włos okrywowy nie przesadnie długi ani gruby, ale szorstki, prosty i nastroszony, w żadnym razie nie jedwabisty, falisty czy kędzierzawy. Podszerstek gęsty i wełnisty, w miesiącach letnich skromniejszy. U samców sierść wyraźnie bardziej imponująca, niż u suk. Obfita sierść na szyi i łopatkach tworzy kryzę. Ogon obficie owłosiony, na udach wyraźne portki.
MAŚĆ: Intensywnie czarna, z podpalaniem lub bez; błękitna z podpalaniem lub bez, złota, śniada. Barwy możliwie czyste; podpalanie od intensywnie kasztanowego po jaśniejsze. Dopuszczalna biała gwiazdka na piersi, a tolerowane małe białe znaczenia na łapach. Podpalanie występuje nad oczami, na dolnych partiach kończyn i spodzie ogona, na kufie. Tolerowane okulary wokół oczu.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy : nie mniej jak 66 cm.
Suki : nie mniej jak 61 cm.
WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DUŻE:

  • Zła kondycja fizyczna i brak sprawności.
  • Głowa lekka lub bardzo pomarszczona.
  • Obwisłe wargi.
  • Obfite podgardle.
  • Uszy duże i/lub nisko osadzone.
  • Oczy jasne, przeszywające spojrzenie.
  • Słaba pigmentacja, zwłaszcza na nosie.
  • Beczkowate żebra.
  • Ogon mocno skręcony nad grzbietem.
  • Zbyt głębokie lub strome kątowanie tyłu.
  • Ruch ciężki, związany.
  • Wzrost poniżej minimum (tolerancja 2 cm).

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE :

  • Agresja lub wyraźna lękliwość.
  • Przodozgryz lub tyłozgryz.
  • Każda maść oprócz wymienionych we wzorcu, np. biała, kremowa, czekoladowa, szara, lila, pręgowana, łaciata.

Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.  ¹

 

¹ Wzorzec rasy nr 230 (FCI Standard N° 230) Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny